Ethiopië 4B - Konso en reis naar Moyale
Door: Guus Geurts
Blijf op de hoogte en volg Guus
08 Maart 2013 | Ethiopië, Konso
Konso, back in town
De keuze voor de route via Konso had nog enkele leuke bijkomstigheden. Zo zou ik die aardige receptioniste van het hotel weer terugzien. Mooi moment toen ze blij verrast reageerde toen ik de binnenplaats van het hotel op kwam lopen. Ook zou ik de gidsen weer ontmoeten en was ik benieuwd hoe het was afgelopen met het terugbetalen van het geld door de cameradieven aan de gidsen. Gelukkig kwam ik Taswai weer tegen, de gids waarmee ik tien dagen geleden naar de Konso-dorpen was gelopen. Vanwege een ziektegeval in zijn familie had ik hem daarna niet meer gezien. Zijn baas zei dat ze het aan mij voorgeschoten geld nog niet terug te hadden. Dus ik was hen nog eens extra dankbaar voor hun hulp.
In een internetcafé in het gemeenschapshuis ontmoette ik Gurasho Gumacho Masula ook één van de gidsen. Hij nodigde me uit om de volgende dag langs te komen in zijn dorp Badingaltu een dorp in typische Konso-stijl. Het ligt net buiten de stad en is minstens zo mooi dan de dorpen die ik eerder bezocht maar veel verder weg liggen. Gurasho heeft een HBO-opleiding toerisme in Addis Ababa gevolgd, is nog steeds boer en is daarnaast gids geworden. Ook is hij bezig met de bouw van een verblijf bij zijn huis, waar hij binnenkort toeristen wil laten logeren. Ik kreeg een mooie rondleiding door het dorp die ook nu weer eindigde bij zijn dorpsgenoten die om 11 uur ’s morgens al weer toe waren aan hun eerste sjaka’s. We bleven zo’n drie uur drinken en kletsen over de meest uiteenlopende onderwerpen. Zo begraaft men de mensen één dag na de dood, en rouwt men daarna 6 dagen bij vrouwen en 9 dagen bij mannen. Ook had iemand op de BBC gehoord dat er morgen op 21 december een meteoriet op de aarde zou afkomen. Zouden de Maya’s dan toch gelijk hebben? Een broer van Gurasho is 48 en had negen kinderen en twee kleinkinderen. Zijn oudedagsvoorziening was veiliggesteld, maar hij maakte zich wel veel zorgen over de toekomst van zijn kinderen omdat ze moeilijk een baan vinden. Verder ging het nog over relaties, trouwen en scheiden, wat streng verboden was voor de in meerderheid protestantse Konso. Ik vertelde Gurasho ook over de schendingen van de mensenrechten van de inheemse volkeren in de Omo-vallei. Ik hoopte op zijn solidariteit en steun als inheems Konso-volk. Misschien zou hij Douglas ook kunnen bijstaan in zijn eenzame en gevaarlijke strijd. Maar zijn reactie was ontluisterend. ‘Zij als Konso-volk zijn boeren en harde werkers. De nomadische volkeren zoals de Mursi zouden ook harder moeten werken in plaats van niets te doen en slechts vee te hoeden.’ Hij vond hun levensstijl dus inferieur aan de zijne. Het is een denkwijze die je ook bij de Ethiopische overheid terugziet. En natuurlijk zijn een aantal van de inheemse volkeren in de Omo-vallei maar ook in het Noorden van Kenia van oudsher vijanden van elkaar omdat er maar beperkt land en water is. Boeren en herders hebben daarbij vaak conflicterende belangen.
Het was vandaag ook marktdag in Konso, nadat Gurasho me daar had afgezet verbleef ik daar de gehele middag. Ik zocht een mooi plekje op in de schaduw en werd al gauw uitgenodigd sjaka mee te drinken. Een volle kalebas kost nog geen 10 eurocent. Het werd erg gezellig en ik kwam nog een aantal bekenden tegen. Dat ik Gurasho kende hielp daarbij. De combinatie van het drinken van bier vanaf elf uur en de malariapil (die ik sinds twee weken bij het ontbijt innam, omdat ik onder de 2.000 meter verbleef) leidde wel tot een enorme koppijn. Dat werd er niet beter op nadat ik een uur op mijn groentesoep bij de Strawberry Fields Eco Lodge had moeten wachten. De soep was dan schijnbaar wel biologisch maar twee maal zo duur, zoutloos en zonder brood. De lodge die zo’n 1,5 kilometer buiten de stad ligt, is eigendom van een Ier en het zal er best wel eens gezellig worden. Die avond kwamen de daar etende westerlingen echter niet veel verder dan ‘Cat go away, Dog go away.’ Het contrast met de gastvrijheid, de interessante gesprekken, de gezelligheid en de het goedkope bier met de Konso was erg groot. Duur betekent dus zeker niet beter, maar dat had ik al vaker ervaren. Of te wel goedkoper betekent beter en gezelliger. Het gaat b.v. ook op voor Amsterdamse kroegen, hoewel het een kwestie van smaak is, kan ik erg genieten van ‘goedkopere’ plekken als De Nieuwe Anita, Pakhuis Wilhelmina en Ruigoord. Nog een voorbeeld was dat de Belgen die vooral in duurdere hotels verbleven al verschillende keren vlooien op hun kamer hadden gehad in twee weken tijd. Met uitzondering van een hotel in Dessie, was ik die dans tot nu toe ontsprongen. Ik verbleef gedurende 3,5 maanden echter in kamers van 2,5 tot maximaal 10 euro.
De laatste dag
Vandaag 21 december, wanneer zou hét gebeuren? Ik hoopte tussen alle voorspelde rampen door, tot aan Moyale te komen aan de Keniaanse grens. Taswai kwam bezorgd om 8.30 uur naar het hotel dat ik nu toch echt op moest schieten, want er zouden maar één of twee bussen naar Yabelo rijden vandaag. Hij bracht me naar het busstation. Voordat we eindelijk vertrokken was het echter half elf. Wachten dus en tijd om weer eens naar de cassette Pop van U2 te luisteren die al sinds 1997 elke reis meegaat. Toen kocht ik deze in Yangshuo, China. Het bevatte o.a. toepasselijke songs als The last night on Earth en Gone, met regels als What you leave behind, you don’t miss anyway. Tja, het was in ieder geval een mooie laatste nacht op aarde geweest en ik ging prachtige mensen achterlaten, maar moest ook door op weg naar nieuwe gebieden en nieuwe mensen. Gelukkig kwam Gurasho nog naar het busstation zodat ik ook afscheid van hem kon nemen. De eerste honderd kilometer van die dag naar Yabelo gingen over een onverharde weg door een mooi gevarieerd landschap. Tot aan de grens zouden we het Borana-gebied doorkruisen. In Yabelo moest ik via een bajaj naar de hoofdweg, vijf kilometer verder op. Hier stond al een minibus te wachten. Vanaf nu was de weg verhard tot aan Moyale wat 200 kilometer verderop, met halverwege in Mega een overstap van de ene in de andere minibus. Chinezen waren hard aan het werk om een extra twee-baans weg aan te leggen op het traject Addis Ababa - Moyale. De arbeiders verbleven in een groot tentenkamp met prominent wapperende Chinese en Ethiopische vlaggen. De reis ging snel met weinig wachttijden, zodat we rond 19.00 uur in Moyale aankwamen. Net voor zonsondergang was er mooie regenboog te zien en nog wat mooie roze wolken daarna, maar verder niets wat duidde op het einde van de wereld of een nieuw tijdperk. De buschauffeur dacht ik een luxe hotel zou willen slapen dus dropte hij me hier, zo’n twee kilometer van de grens. Hij zal het wel weten dacht ik, maar dat betekende vervolgens wel 1,5 kilometer kon gaan lopen tot aan Moyale. Op zich ook wel goed voor de benen na die lange dag zitten. Het laatste stuk liep er een Keniaan mee die me attent maakte op een vrachtauto die de volgende dag die richting Nairobi zou rijden. Omdat de grenspost in Ethiopië pas na 8 uur ‘s morgens zou openen, zou de enige normale bus namelijk al vertrokken zijn. Het leek me een goed idee dus zou hem de volgende dag terug zien. De laatste avond vond verder vooral in het donker plaats. Er was al dagen een power cut in Moyale, en slechts enkele restaurants hadden hun generator tijdelijk aangesloten. Ik was wederom in een eenvoudig, goedkoop hotel terecht gekomen, dat wel kaarsen ter beschikking stelde.
Mijn laatste birrs maakte ik de volgende dag na het ontbijt met bonen en injera, op aan pakjes sigaretten van 0,50 euro per stuk. Bij de grens ontmoette ik een Italiaan die op zijn motor op weg was van Kaapstad naar Egypte. Hij waarschuwde me voor de onverharde weg door de woestijn tot aan 150 kilometer voor Isiolo. Ik zou vandaag halverwege gaan tot aan Marsabit. Boven op een vrachtwagen met rundvee bestemd voor een slachterij in het Zuiden van Kenia, werd het inderdaad één van de zwaarste reizen die ik ooit gemaakt heb. Maar daarover meer in het volgende reisverslag over Kenia.
Guus Geurts
8 maart 2013
De keuze voor de route via Konso had nog enkele leuke bijkomstigheden. Zo zou ik die aardige receptioniste van het hotel weer terugzien. Mooi moment toen ze blij verrast reageerde toen ik de binnenplaats van het hotel op kwam lopen. Ook zou ik de gidsen weer ontmoeten en was ik benieuwd hoe het was afgelopen met het terugbetalen van het geld door de cameradieven aan de gidsen. Gelukkig kwam ik Taswai weer tegen, de gids waarmee ik tien dagen geleden naar de Konso-dorpen was gelopen. Vanwege een ziektegeval in zijn familie had ik hem daarna niet meer gezien. Zijn baas zei dat ze het aan mij voorgeschoten geld nog niet terug te hadden. Dus ik was hen nog eens extra dankbaar voor hun hulp.
In een internetcafé in het gemeenschapshuis ontmoette ik Gurasho Gumacho Masula ook één van de gidsen. Hij nodigde me uit om de volgende dag langs te komen in zijn dorp Badingaltu een dorp in typische Konso-stijl. Het ligt net buiten de stad en is minstens zo mooi dan de dorpen die ik eerder bezocht maar veel verder weg liggen. Gurasho heeft een HBO-opleiding toerisme in Addis Ababa gevolgd, is nog steeds boer en is daarnaast gids geworden. Ook is hij bezig met de bouw van een verblijf bij zijn huis, waar hij binnenkort toeristen wil laten logeren. Ik kreeg een mooie rondleiding door het dorp die ook nu weer eindigde bij zijn dorpsgenoten die om 11 uur ’s morgens al weer toe waren aan hun eerste sjaka’s. We bleven zo’n drie uur drinken en kletsen over de meest uiteenlopende onderwerpen. Zo begraaft men de mensen één dag na de dood, en rouwt men daarna 6 dagen bij vrouwen en 9 dagen bij mannen. Ook had iemand op de BBC gehoord dat er morgen op 21 december een meteoriet op de aarde zou afkomen. Zouden de Maya’s dan toch gelijk hebben? Een broer van Gurasho is 48 en had negen kinderen en twee kleinkinderen. Zijn oudedagsvoorziening was veiliggesteld, maar hij maakte zich wel veel zorgen over de toekomst van zijn kinderen omdat ze moeilijk een baan vinden. Verder ging het nog over relaties, trouwen en scheiden, wat streng verboden was voor de in meerderheid protestantse Konso. Ik vertelde Gurasho ook over de schendingen van de mensenrechten van de inheemse volkeren in de Omo-vallei. Ik hoopte op zijn solidariteit en steun als inheems Konso-volk. Misschien zou hij Douglas ook kunnen bijstaan in zijn eenzame en gevaarlijke strijd. Maar zijn reactie was ontluisterend. ‘Zij als Konso-volk zijn boeren en harde werkers. De nomadische volkeren zoals de Mursi zouden ook harder moeten werken in plaats van niets te doen en slechts vee te hoeden.’ Hij vond hun levensstijl dus inferieur aan de zijne. Het is een denkwijze die je ook bij de Ethiopische overheid terugziet. En natuurlijk zijn een aantal van de inheemse volkeren in de Omo-vallei maar ook in het Noorden van Kenia van oudsher vijanden van elkaar omdat er maar beperkt land en water is. Boeren en herders hebben daarbij vaak conflicterende belangen.
Het was vandaag ook marktdag in Konso, nadat Gurasho me daar had afgezet verbleef ik daar de gehele middag. Ik zocht een mooi plekje op in de schaduw en werd al gauw uitgenodigd sjaka mee te drinken. Een volle kalebas kost nog geen 10 eurocent. Het werd erg gezellig en ik kwam nog een aantal bekenden tegen. Dat ik Gurasho kende hielp daarbij. De combinatie van het drinken van bier vanaf elf uur en de malariapil (die ik sinds twee weken bij het ontbijt innam, omdat ik onder de 2.000 meter verbleef) leidde wel tot een enorme koppijn. Dat werd er niet beter op nadat ik een uur op mijn groentesoep bij de Strawberry Fields Eco Lodge had moeten wachten. De soep was dan schijnbaar wel biologisch maar twee maal zo duur, zoutloos en zonder brood. De lodge die zo’n 1,5 kilometer buiten de stad ligt, is eigendom van een Ier en het zal er best wel eens gezellig worden. Die avond kwamen de daar etende westerlingen echter niet veel verder dan ‘Cat go away, Dog go away.’ Het contrast met de gastvrijheid, de interessante gesprekken, de gezelligheid en de het goedkope bier met de Konso was erg groot. Duur betekent dus zeker niet beter, maar dat had ik al vaker ervaren. Of te wel goedkoper betekent beter en gezelliger. Het gaat b.v. ook op voor Amsterdamse kroegen, hoewel het een kwestie van smaak is, kan ik erg genieten van ‘goedkopere’ plekken als De Nieuwe Anita, Pakhuis Wilhelmina en Ruigoord. Nog een voorbeeld was dat de Belgen die vooral in duurdere hotels verbleven al verschillende keren vlooien op hun kamer hadden gehad in twee weken tijd. Met uitzondering van een hotel in Dessie, was ik die dans tot nu toe ontsprongen. Ik verbleef gedurende 3,5 maanden echter in kamers van 2,5 tot maximaal 10 euro.
De laatste dag
Vandaag 21 december, wanneer zou hét gebeuren? Ik hoopte tussen alle voorspelde rampen door, tot aan Moyale te komen aan de Keniaanse grens. Taswai kwam bezorgd om 8.30 uur naar het hotel dat ik nu toch echt op moest schieten, want er zouden maar één of twee bussen naar Yabelo rijden vandaag. Hij bracht me naar het busstation. Voordat we eindelijk vertrokken was het echter half elf. Wachten dus en tijd om weer eens naar de cassette Pop van U2 te luisteren die al sinds 1997 elke reis meegaat. Toen kocht ik deze in Yangshuo, China. Het bevatte o.a. toepasselijke songs als The last night on Earth en Gone, met regels als What you leave behind, you don’t miss anyway. Tja, het was in ieder geval een mooie laatste nacht op aarde geweest en ik ging prachtige mensen achterlaten, maar moest ook door op weg naar nieuwe gebieden en nieuwe mensen. Gelukkig kwam Gurasho nog naar het busstation zodat ik ook afscheid van hem kon nemen. De eerste honderd kilometer van die dag naar Yabelo gingen over een onverharde weg door een mooi gevarieerd landschap. Tot aan de grens zouden we het Borana-gebied doorkruisen. In Yabelo moest ik via een bajaj naar de hoofdweg, vijf kilometer verder op. Hier stond al een minibus te wachten. Vanaf nu was de weg verhard tot aan Moyale wat 200 kilometer verderop, met halverwege in Mega een overstap van de ene in de andere minibus. Chinezen waren hard aan het werk om een extra twee-baans weg aan te leggen op het traject Addis Ababa - Moyale. De arbeiders verbleven in een groot tentenkamp met prominent wapperende Chinese en Ethiopische vlaggen. De reis ging snel met weinig wachttijden, zodat we rond 19.00 uur in Moyale aankwamen. Net voor zonsondergang was er mooie regenboog te zien en nog wat mooie roze wolken daarna, maar verder niets wat duidde op het einde van de wereld of een nieuw tijdperk. De buschauffeur dacht ik een luxe hotel zou willen slapen dus dropte hij me hier, zo’n twee kilometer van de grens. Hij zal het wel weten dacht ik, maar dat betekende vervolgens wel 1,5 kilometer kon gaan lopen tot aan Moyale. Op zich ook wel goed voor de benen na die lange dag zitten. Het laatste stuk liep er een Keniaan mee die me attent maakte op een vrachtauto die de volgende dag die richting Nairobi zou rijden. Omdat de grenspost in Ethiopië pas na 8 uur ‘s morgens zou openen, zou de enige normale bus namelijk al vertrokken zijn. Het leek me een goed idee dus zou hem de volgende dag terug zien. De laatste avond vond verder vooral in het donker plaats. Er was al dagen een power cut in Moyale, en slechts enkele restaurants hadden hun generator tijdelijk aangesloten. Ik was wederom in een eenvoudig, goedkoop hotel terecht gekomen, dat wel kaarsen ter beschikking stelde.
Mijn laatste birrs maakte ik de volgende dag na het ontbijt met bonen en injera, op aan pakjes sigaretten van 0,50 euro per stuk. Bij de grens ontmoette ik een Italiaan die op zijn motor op weg was van Kaapstad naar Egypte. Hij waarschuwde me voor de onverharde weg door de woestijn tot aan 150 kilometer voor Isiolo. Ik zou vandaag halverwege gaan tot aan Marsabit. Boven op een vrachtwagen met rundvee bestemd voor een slachterij in het Zuiden van Kenia, werd het inderdaad één van de zwaarste reizen die ik ooit gemaakt heb. Maar daarover meer in het volgende reisverslag over Kenia.
Guus Geurts
8 maart 2013
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
